Ποιος είν’ ο γίγαντας λαός, που η μπόρα δεν τον σκιάζει
κι από το μόχτο ορθώνεται κι ορμά μες στο χαλάζι;
Τον βλέπω, φτάνει απ’ τα νησιά τα θαλασσοδαρμένα
θολό ποτάμι απ’ τα βουνά χυμάει τα χιονισμένα.
Τ’ αλέτρι του καταμεσίς κάτω στον κάμπο αφήνε
Την ήσυχη πετά ζωή και τ’ αργαστήρι κλείνει.
Κι ορμά φωτιά μες στις φωτιές με στέργιο βήμ’ αντρίκιο
για της Πατρίδας την τιμή, για Λευτεριά, για δίκιο.
Της Πίνδου αστράφτουν οι κορφές, βροντά τ’ αστροπελέκι.
Τα στήθια ηφαίστεια γίνονται, χαμός τ’ απλό ντουφέκι.
Εδώ η ψυχή μας άναψε, γιγάντια καίει λαμπάδα
για σε, ακριβή μας Λευτεριά, για σένα Ελλάδα, Ελλάδα.
(Χάρης Σακελλαρίου,«28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ»)
