Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε μια ηλικιωμένη μαμά που λεγόταν Ολυμπιάδα. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι είχε γεννηθεί πριν απο πάρα πολύ καιρό, το 776 π.Χ. , ενώ υπήρχαν και ορισμένοι που υποστήριζαν ότι είχε γεννηθεί πέντε αιώνες νωρίτερα.
Η μαμά Ολυμπιάδα είχε γεράσει πολύ πλέον και μία μονάχα έγνοια τη βασάνιζε, για να «φύγει» ήρεμη, αν τα παιδιά της τα αθλήματα είχαν εφαρμόσει όλα όσα τους είχε μάθει με τόσες θυσίες και δυσκολίες.
Για το λόγο αυτό αποφάσισε να συγκεντρώσει όλα τα παιδιά της με στόχο να ενημερωθεί για την τωρινή κατάσταση. Ήταν πολύ δύσκολο να τα συγκεντρώσει όλα μαζί, καθώς είχαν και αυτά τις υποχρεώσεις τους, αλλά η μαμά Ολυμπιάδα ήταν ανένδοτη « θα έρθετε όλοι οπωσδήποτε». Τα αθλήματα άργησαν να συγκεντρωθούν, όμως η μαμά Ολυμπιάδα περίμενε καρτερικά.
Όταν έφτασαν τα παιδιά της, είδαν με λύπη την ισχνή φιγούρα της μαμάς τους, που δεν θύμιζε σε τίποτε την παλιά εικόνα που είχαν στο μυαλό τους. Η άλλοτε πανέμορφη μαμά τους, με το λαμπερό πρόσωπο, τα μεγάλα εκφραστικά μάτια και τα πλούσια, λαμπερά, κατάμαυρα μαλλιά της , που ήταν πάντοτε επιμελώς χτενισμένα και στολισμένα με το στεφάνι της αγριελιάς, είχε γεράσει πολύ πλέον και το πρόσωπο της είχε γεμίσει από πολλές ρυτίδες που είχε φέρει το πέρασμα του χρόνου.
- Για πες μας μαμά, γιατί μας συγκέντρωσες όλους εδώ ; Συμβαίνει κάτι ;
- Για να μάθω, αν όλα όσα σας έμαθα εφαρμόζονται.
- Τι εννοείς μαμά ; Τι ακριβώς θέλεις να μάθεις ;
- Αν και σήμερα εφαρμόζονται οι αρχές και οι αξίες του Ολυμπισμού που τόσα χρόνια αγωνίστηκα να σας εμφυσήσω.
Τα παιδιά της δεν μιλούσαν. Μονάχα κοίταζαν το ένα το άλλο αμήχανα.
- Μιλήστε επιτέλους! Δεν σας φώναξα εδώ για να είστε μουγκοί…. Υπάρχει ακόμη η ΙΣΟΝΟΜΙΑ, η ΙΣΟΤΗΤΑ, η ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ, η ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ, το ΟΜΑΔΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ, η ΕΥΓΕΝΗΣ ΑΜΙΛΛΑ και το περίφημο από τους αρχαίους μας προγόνους ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ ;
Τα αθλήματα πάγωσαν. Δεν ήξεραν τι να απαντήσουν. Ένιωθαν αμήχανα, ενοχικά, τι να της πουν άλλωστε ότι τόσα χρόνια προσπαθούσε άδικα…..Ότι τώρα επικρατεί η παρανομία, η εμπορευματοποίηση, η δωροδοκία και η χρήση παράνομων ουσιών με στόχο την καλύτερη απόδοση των αθλητών…Τι να της πουν πως τώρα ο κόσμος έχει αλλάξει προς το χειρότερο και δεν υπάρχει ίχνος αξιοπρέπειας και ηθικής…Τι να της απαντήσουν, τι θα μπορούσαν να της απαντήσουν…. Τ Ι Π Ο Τ Α!!!!
Αμήχανη σιωπή και σκυμμένα κεφάλια.
Η μαμά Ολυμπιάδα βούρκωσε.., κατάλαβε…Δε χρειαζόταν εξηγήσεις. Το ρυτιδιασμένο της πρόσωπο έγινε σκυθρωπό, μελαγχολικό και σκεπτικό. Τα χείλη της άρχισαν να τρεμοπαίζουν. Δε μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Έσφιξε δυνατά τις γροθιές της και με δυσκολία βγήκε μονάχα μία λέξη ΝΤΡΟΠΗ!!!! Δεν είχα εγώ αυτά τα όνειρα για εσάς.
ΝΤΡΟΠΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!!!!
«ΗΛΠΙΖΑ ΟΤΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΙΧΑΜΕ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΚΥΝΗΓΑΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ!»
ΣΤ1
Εκπαιδευτικός: Κουσάρη Ευαγγελία
Η μαμά Ολυμπιάδα είχε γεράσει πολύ πλέον και μία μονάχα έγνοια τη βασάνιζε, για να «φύγει» ήρεμη, αν τα παιδιά της τα αθλήματα είχαν εφαρμόσει όλα όσα τους είχε μάθει με τόσες θυσίες και δυσκολίες.
Για το λόγο αυτό αποφάσισε να συγκεντρώσει όλα τα παιδιά της με στόχο να ενημερωθεί για την τωρινή κατάσταση. Ήταν πολύ δύσκολο να τα συγκεντρώσει όλα μαζί, καθώς είχαν και αυτά τις υποχρεώσεις τους, αλλά η μαμά Ολυμπιάδα ήταν ανένδοτη « θα έρθετε όλοι οπωσδήποτε». Τα αθλήματα άργησαν να συγκεντρωθούν, όμως η μαμά Ολυμπιάδα περίμενε καρτερικά.
Όταν έφτασαν τα παιδιά της, είδαν με λύπη την ισχνή φιγούρα της μαμάς τους, που δεν θύμιζε σε τίποτε την παλιά εικόνα που είχαν στο μυαλό τους. Η άλλοτε πανέμορφη μαμά τους, με το λαμπερό πρόσωπο, τα μεγάλα εκφραστικά μάτια και τα πλούσια, λαμπερά, κατάμαυρα μαλλιά της , που ήταν πάντοτε επιμελώς χτενισμένα και στολισμένα με το στεφάνι της αγριελιάς, είχε γεράσει πολύ πλέον και το πρόσωπο της είχε γεμίσει από πολλές ρυτίδες που είχε φέρει το πέρασμα του χρόνου.
- Για πες μας μαμά, γιατί μας συγκέντρωσες όλους εδώ ; Συμβαίνει κάτι ;
- Για να μάθω, αν όλα όσα σας έμαθα εφαρμόζονται.
- Τι εννοείς μαμά ; Τι ακριβώς θέλεις να μάθεις ;
- Αν και σήμερα εφαρμόζονται οι αρχές και οι αξίες του Ολυμπισμού που τόσα χρόνια αγωνίστηκα να σας εμφυσήσω.
Τα παιδιά της δεν μιλούσαν. Μονάχα κοίταζαν το ένα το άλλο αμήχανα.
- Μιλήστε επιτέλους! Δεν σας φώναξα εδώ για να είστε μουγκοί…. Υπάρχει ακόμη η ΙΣΟΝΟΜΙΑ, η ΙΣΟΤΗΤΑ, η ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ, η ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ, το ΟΜΑΔΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ, η ΕΥΓΕΝΗΣ ΑΜΙΛΛΑ και το περίφημο από τους αρχαίους μας προγόνους ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ ;
Τα αθλήματα πάγωσαν. Δεν ήξεραν τι να απαντήσουν. Ένιωθαν αμήχανα, ενοχικά, τι να της πουν άλλωστε ότι τόσα χρόνια προσπαθούσε άδικα…..Ότι τώρα επικρατεί η παρανομία, η εμπορευματοποίηση, η δωροδοκία και η χρήση παράνομων ουσιών με στόχο την καλύτερη απόδοση των αθλητών…Τι να της πουν πως τώρα ο κόσμος έχει αλλάξει προς το χειρότερο και δεν υπάρχει ίχνος αξιοπρέπειας και ηθικής…Τι να της απαντήσουν, τι θα μπορούσαν να της απαντήσουν…. Τ Ι Π Ο Τ Α!!!!
Αμήχανη σιωπή και σκυμμένα κεφάλια.
Η μαμά Ολυμπιάδα βούρκωσε.., κατάλαβε…Δε χρειαζόταν εξηγήσεις. Το ρυτιδιασμένο της πρόσωπο έγινε σκυθρωπό, μελαγχολικό και σκεπτικό. Τα χείλη της άρχισαν να τρεμοπαίζουν. Δε μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Έσφιξε δυνατά τις γροθιές της και με δυσκολία βγήκε μονάχα μία λέξη ΝΤΡΟΠΗ!!!! Δεν είχα εγώ αυτά τα όνειρα για εσάς.
ΝΤΡΟΠΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!!!!
«ΗΛΠΙΖΑ ΟΤΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΙΧΑΜΕ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΚΥΝΗΓΑΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ!»
ΣΤ1
Εκπαιδευτικός: Κουσάρη Ευαγγελία
